“You don’t have a soul. You are a soul. You have a body.” -C.S.Lewis

Slanking. Sjølve ordet gjer meg negative vibber. Eg tenkar på mat som ikkje er god, aktivitetar som er ei pine  koma seg gjennom. Å måtta ofra dei gode tinga i livet for å bli senete, spinkel og sulten. Det er det jaget etter å bli liten-mindre-minst. Size zero? Er målet å bli utsletta og bli til ingenting?

Det som har skjedd med meg dei siste månadane er at eg har trent, spist sunt og ja.. Gått ned nokre kilo. Eg bryr meg faktisk lite om dei kroppsidealene me har omkring oss i media. Eg elskar at mennesker kjem i alle slags formar og fasongar! Og skulle ønske mangfoldet som finnes IRL fantes i mediene òg. Som ein ihuga elskar av kvinnelige formar og variasjonar, er eg ikkje akkurat den første i køen når det gjeld å snakka om/tenka på slanking.

Ein liten parantes:
(Eg veit at monge naturleg slanke jenter synes slike innlegg om kvinner med formar og "ekte kvinner" som monge kan finne på å kalla det, kan bli litt provoserande. Eg er enig. Er ikkje alle kvinner ekte kvinner? Må midjemålet vera slik og brystmålet slik for at ein skal kalla seg ei kvinne? Ehm.. nei, det er å gå langt over streken for meg. Som om berre dei med ein viss hårfarge var ekte kvinner? Det høyres banalt ut.)

Kvinner, og kropp er ein hjartesak for meg. Eg sit i dette øyeblikket og tenkar på korleis eg best kan formulere det eg har tenkt å seie. For eg veit at mange slit med å elske kroppen sin og er sårbare når emnet blir tatt opp.Men ikkje ver redd, alt eg ønskar er å informera, oppmuntra og kanskje inspirera andre som har opplevd noko av det samme som meg.


Du har høyrt det før, men er det verkelig sant? Gir trening deg ein sterkare psyke? Ein større følelse av velbehag og endorfiner? Mestring, erobring og kontroll? Eg visste det i teorien, og delvis i praksis at det fungerer litt slik. I ein periode før eg vart psyk trente eg regelmessig. Eg har stadig tenkt tilbake på den perioden i mitt liv som ein av dei beste. Utan å henge det fullstendig på treningsknaggen, er eg nå ganske sikker på at det var mykje derfor. Ein får slappe av hovudet og jobbe med kroppen. Det gjer godt det.Om ein er interessert i si eiga mentale helse, er det lurt å tenka slik. At tankane og treng ein avkobling, ikkje berre underhaldning eller å vera opptatt av noko. Men å pusta og pesa og å ikkje tenka på meir en på neste intervall.

Illustrasjonsbilete: Ein kropp, min kropp! 

Uansett korleis ein vrir og vendar på det kan ein ikkje unngå at kroppen og sjela er ein del av meg`et som ein heilhet. Ein kan ikkje ta seg av berre ein av delane og så ha det bra. Eg merka det då eg kjente at psyken min blei sterkare, at eg hadde lyst på meir fysisk styrke og! Eg ville ha det så bra som eg visste at eg kunne få det. Ta kontrol over situasjonen.

For meg så handlar det absolutt mest om å ha det best mulig i kroppen eg bur i. Ikkje at kroppen min skal vera slik som nokre mennesker i ein kapitalistisk motebransje har bestemt er fint. Eg kjenner det inni meg at det stemmar når eg behandlar kroppen bra, trenar og gir den næringa den treng. Då har eg det best. Då betyr eigentlig ikkje ordet slanking så mykje, når ordet velvære tar over. Åh eg skulle ønska at ein berre kunne bytta dei to ut permanent!

Er du snill med kroppen din?