Superheltane mine

Det finnes monge typar heltar. Venninder har omtalt meg som ein internetthelt, så online som eg antageligvis er rundtomkring på veven. Men det er faktisk ikkje der eg brukar mest tid. Nei for eg har ein jobb nemlig, eg jobbar i barnehage. På ein avdelig med 21 born, fire voksne, og for tida eit troll. Her inne på Ei Forandring skriv eg om lidenskapar som musikk, bøker, filosofi, dikt og menesker. Men eg har kanskje glemt dei minste lidenskapane; altså dei som er minst, men også størst! Borna.

Eg veit at barnehagedagar og barnehageopplevelsar kan førestillast som hektiske og slitsomme. Men for det meste er det fantastisk, eg jobbar med kreativitet, lek og kjærleik som verktøy. Og får klemmar, små hender og latter som belønning. Det er ikkje ein tenkepause-jobb som eg vil komma meg vidare fra så fort som mogleg, som monge overraskande nok antar. Eg trivest, eg veks som menneske saman med dei små menneska eg ser kvar dag. Me ler og blir kjent med kvarandre, me blir sinte og frustrerte saman, og me klatrar i tre saman. Eg blir varm og litt sentimental om hjarta av å tenka på at nokon av dei små venene mine skal begynne på skulen til høsten. Men dei skal ut av ein kvardag med lek, og inn i ein kvardag med stadig framtidsretta fokus. Pensum og krav, som kjem til å følga dei heilt inn i voksenlivet. Derfor ser eg på min jobb som iscenesettar av lek, som kjempeviktig!

Eg har eigentlig aller mest lyst til å vera ein barnehagehelt igrunn.Men det er borna som er Superheltar, ingen kan måla seg.